Λίλιουμ

 Μη κλαις Κρινούλα μου εσύ

μη μου στενοχωριέσαι 

Κι εγώ θα πιάσω την αυγή 

το πρώτο αστέρι πριν χαθεί

για πάντα να σου δώσω 

Μη φεύγεις χελιδόνι μου

μη μου πετάξεις πάλι 

Κι εγώ θα βάλω φυλακή 

το καλοκαίρι στη ζωή

Με τα δεσμά του πουθενά 

θα δέσω το χειμώνα

Θα πω στα δένδρα τα ψηλά

τραγούδια τ' ανέμου απαλά 

Σ' όλα τα αγριολούλουδα 

να μείνουν ανθισμένα.

Τάμα θα κάνω στη θάλασσα 

για να μην αγριεύει,

σ' ένα δελφίνι χάρισμα 

να δώσω την καρδιά μου.

Μαζί του μεσ' τα κύματα 

για πάντα να χορεύει! 

Αγλαΐα Κεφαλά

Οι πόνοι των ανθρώπων

 Κοίτα το κύμα που παφλάζει, 

χρόνια ατέλειωτα, 

στην ίδια ακρογιαλιά, 

ποτέ του δεν τελειώνει.

Άκου τον άνεμο που περνά 

από τις ίδιες τις κορφές

βουνών που ζουν αιώνια 

Με την βουή του μελωδίες 

απόκοσμες τους χαρίζει

Άγγιξε τα μπουμπούκια, 

που γεννιούνται κάθε Άνοιξη,

οσμίσου το άρωμα 

των ανθισμένων λουλουδιών

Τα δέντρα κοίτα 

τα φύλλα τους πως χάνουν

και νέα καταπράσινα  

γεμίζουν τα κλαδιά τους

Πως ωριμάζουν οι καρποί 

στην ξαναγεννημένη φύση

Γεύσου την γλύκα τους

γιατί της ζωής τους

πάλι κλείνει  ο κύκλος

Τώρα, το νοιώθεις

Οι χαρές, τα όνειρα

κι οι πόνοι των ανθρώπων

σαν τα ποτάμια είναι.

Γεννιούνται από μια πηγή 

και γρήγορα κυλάνε

να γίνουν μια θάλασσα ξανά.

Να γεννηθεί το σύννεφο 

να γίνει η βροχή 

να ξεχυλίσει η πηγή

ποτάμι να κυλίσει.

Ένα ταξίδι είναι η ζωή 

Εχει ένα τέλος

και μια καινούρια αρχή

Αγλαΐα Κεφαλά

Bettina Baldassari Illustrations