Ποια να 'ναι αλήθεια αυτή η στιγμή
που χάραξε το δρόμο
την πορεία αυτή
σε μέρη μακρινά
απ' όλα τα όνειρα
που νόμιζες δικά σου
Μπροστά τραβάς
και πίσω σου
αφήνεις ένα γόρδιο δεσμό
να σε τραβάει
στα σκοτάδια της ψυχής
Και το σπαθί
του Μέγα Αλέξανδρου
χαμένο από χρόνια
Να ζήσεις θέλησες απλά
τίποτε άλλο
Μα να στο χρόνο
χάθηκε το χθες
το σήμερα πονάει
το αύριο το αγαπάς
γιατί υπάρχει ακόμα
Σε χρόνους διαφορετικούς
κομμάτια του εαυτού σου
τα χάρισες
στου ορίζοντα τα τέσσερα σημεία
Υστερα έμαθες να ζεις
με ό,τι σου 'χει μείνει
@Αγλαΐα Κεφαλά
Ποιητική συλλογή "Το μονοπάτι με τις λεύκες"
